Allerlei emoties liepen door elkaar en ik voelde me soms volledig overspoeld, ik zal uiteraard niet ontkennen dat de hormonen hier vast ook een aandeel in hebben gehad. Het ouderschap was prachtig en overweldigend en ik vroeg mijzelf echt meermaals af of dit wil goed ging komen en of ik wel een goede moeder zou zijn.

De liefde voor mijn dochtertje was echter vanaf de eerste seconde al allesoverheersend. Er was direct een besef in mij dat alles wat ik deed een voorbeeld voor haar zou zijn, alles wat ik zou laten zien zou zij oppikken maar alles wat ik niet zou laten zien zou bij haar wegblijven. Fouten die ik maakte gingen ineens niet alleen meer mijzelf aan maar de gevolgen ervan konden ook haar raken. Beslissingen die ik maakte waren niet meer enkel en alleen bepalend voor mijn toekomst maar ook voor die van haar. En zo was het ineens niet meer alleen maar de verantwoordelijkheid voor mijzelf die ik droeg maar ook die voor haar jonge leventje en geluk.

En net als dat van ieder ander verliep ook mijn leven niet zonder hobbels en uitdagingen. Momenten die vroegen om aanpassingen, schakelen, doorzettingsvermogen maar vooral ook veerkracht. Iets wat ik denk dat iedere ouder toont tijdens het ouderschap. We komen namelijk allemaal uitdagingen tegen, we belanden soms in situaties waar we weer uit moeten zien te komen, we moeten soms ons toekomstbeeld bijstellen, onze verwachtingen temperen, ons plezier terugvinden, ons vertrouwen herwinnen, opstaan als we gevallen zijn, en bepaalde dromen en verlangens soms loslaten, maar er is een ding dat we in dit alles altijd blijven vasthouden en dat zijn onze kinderen, met extra veel liefde en een flinke portie draagkracht en veerkracht!